EEN HART ONDER DE RIEM

Beste relatie, collega, vriend,

Het is een goed gebruik om elkaar bij de start van het nieuwe jaar geluk en gezondheid te wensen. Maar hoe houd je vertrouwen in een tijd dat velen de toekomst somber in zien? Hoe blijf je met goede moed vooruitkijken als je lichamelijke en geestelijke gezondheid bedreigd wordt door zaken die grotendeels buiten je macht liggen?

Het was in 2021 de podiumkunst die me deed voelen, denken en hopen. De compositie van winnaar van de Matthijs Vermeulenprijs Calliope Tsoupaki die duidelijk maakte dat we ons als mensen verbonden weten, óók op 1,5 meter. Het intieme album The Darkest Skies are the Brightest van Anneke van Giersbergen dat herkenbaarheid en heling bood. Born to Protest van Joseph Toonga, waar dansers in de openbare ruimte gevaar opzochten en kwetsbaarheid toonden. Het weergaloze Lady Chatterley’s Lover over je staande houden buiten normatieve kaders. En bij Het eind van het begin van het einde van Jetse Batelaan werd het schrikbeeld van een wereld zonder theater en verbeelding getoond. Wonderlijk dat een voorstelling over een sombere toekomst je zo hoopvol kan maken over de rol, betekenis en waarde van de podiumkunsten.

Nergens konden we méér mens zijn dan in theaters en concertzalen. Daarvoor kunnen de makers, de artiesten, de velen op de vloer en achter de schermen van podia en festivals niet vaak genoeg bedankt worden. Zij gingen door. In zalen, op locaties, via livestreams. Met aangepaste projecten, verrassend werk, nieuwe samenwerkingen. Soms aangenaam vertrouwd, soms de tijd ver vooruit. Maar altijd gericht op de kunst en wat zij vermag: samenbrengen en perspectieven tonen, soms tegen de klippen op. Volgens mij is het de beste manier om tegenwicht te bieden aan een gevoel van machteloosheid: samenkomen. Luisteren, openstaan voor elkaars verhalen. Zorgen erkennen en elkaar moed in spreken. Ook als Fonds willen we zo onze rol vervullen. We willen horen waar makers tegenaan lopen en welke onzekerheden er zijn. We kunnen niet alle problemen oplossen, maar we denken mee en schakelen waar we kunnen. Weet ons dus te vinden met je vragen of zorgen, en zeker ook met je plannen en tips voor een solide, solidair 2022.

Wij willen blijven inspelen op dat wat nodig is voor makers, hun teams, technici en andere professionals, festivals, podia en publieken. Ook dat begint met kijken en luisteren en bereid zijn om samen met de sector te werken aan programma’s en regelingen die passen bij veranderende noden, veranderende vormen, en een veranderende samenleving.

Het woord is aan de kunst. We vroegen filmmaker, activist en slam poet Lisette Ma Neza een wens op te stellen waarmee we elkaar en onszelf een hart onder de riem kunnen steken. Beeldend kunstenaar Absa Sissoko reflecteerde op haar woorden in beeld.

In het hart van de kunstenaar

Ik dank iedereen die in 2021 werkte in de podiumkunsten.
En wens je, mede namens mijn collega’s, een goed nieuw jaar, vol verwondering en verbeelding.

Hopelijk tot snel.


Viktorien van Hulst
directeur-bestuurder Fonds Podiumkunsten

Deel via:
LinkedIn